Այս աշխարհաքաղաքական զարգացումների ֆոնի վրա Հայաստանում ոչ թե գաղափարական պայքար է տեղի ունենում, այլ աթոռի կռիվ։ Խորհրդարանական ընդդիմությունը ներկայացնում է ցույցերը, որպես հականիկոլական և ազգի փրկության պայքար։ Իսկ յուրաքանչյուր մարդ ,ով 《Հայաստան》 և ՊՈՒ դաշինքների դեմ է, անվերապահորեն անհայրենասեր է և նիկոլական։ Իրականում կան Հայաստանում երեք մեծ զանգվածներ՝ Նիկոլականներ, Քոչարյանա֊Սերժա֊Վանեցյանականներ և այն մարդիկ որոնք ոչ իշխանության կողմից են, ո՛չ էլ ուզում են, որ նախկինները հետ գան։ Տեղի ունեցող ցույցերը իրականում սկզբունքային ցույցեր չեն, այդ ցույցերը մի քանի ակնհայտ ռուսամետ կուսակցությունների կողմից կազմակերպված ակցիաներ են։ Կարելի է իշխող կուսակցության սխալների մասին երկար խոսել և քննադատել, բայց պետք չէ նաև մոռանալ ընդդիմության մոտիվների մասին՝
1) Խորհրդարանական ընդդիմությունը գիտի, որ արդար ընտրությունների միջոցով ժողովուրդը իրենց իշխանության մանդատ չի տա։ Այդիսկ պատճառով փորձում են այլ կերպով վարչապետի աթոռը գրավել։
2) Խորհրդարանական ընդդիմությունը, մանավանդ Քոչարյանը, ակնհայտ ռուսամետ դիրքորոշում ունի և իշխանության դեպքում ուշ թե շուտ միութենական պետության գաղափարը կիրականացնի։ Միութենական պետության հետևանքները իր հերթին կլինեն աղետալի՝ պետականության դե ֆակտո կորուստ, ռուս֊թուրքական դաշնակցության վերածնունդ Հայաստանի հաշվին (ոնց դա տեղի է ունեցել 1918֊1922, , 1995, 2020 թվականներին) և բռնապետական համակարգ։
3) Ցույց են անում մարդիկ, որոնք մի կողմից Գարեգին Նժդեհին, Անդրանիկ Օզանյանին և Դրաստամատ Կանայանին ազգային հերոսներ են համարում, և միաժամանակ սուր ռուսամետ դիրքորոշում ունեն։ Կարելի է սիրել կամ չսիրել Նժդեհի ցեղակրոնիզմը (ինքս այդ մանիֆեստի կողմնակից չեմ), բայց թող չմոռանան, որ և Գարեգին Նժդեհն և Դրաստամատ Կանայանը պետականության համար և ռուս֊բոլշևիկյան իմպերիալիզմի դեմ են պայքարել։ Նժդեհն մահացավ ռուսական բանտում, Դրոն կռվում էր Խորհրդային Միության դեմ ,իսկ Անդրանիկը լքեց Հայաստանը բոլշևիկների պատճառով։ Խոսում են պետականության փրկության մասին, բայց պատրաստ են այդ պետականությունը զոհաբերել։
4) Ո՞րն է Խորհրդարանական ընդդիմության լուծումը։ Յուրաքանչյուր կուսակցություն պետք է կոնկրետ առաջարկներ ունենա և առաջարկի։ Արամ Սարգսյանը, Լևոն Տեր֊Պետրոսյանը, Նորայր Նորինյանը, Էդմոն Մարությանը և Արա Պապյանը որոշակի լուծումներ ունեն, համարվում են ընդդիմություն, քննադատում են Փաշինյանին, բայց չեն մասնակցում այդ ակցիաներին։ Իրենք լավ թե վատ լուծումներ են առաջարկում, այս պարագայում երկրորդական է։ Կարեվորը այն է, որ կա որոշակի գաղափարական մրցույթ այդ ուժերի մեջ։ Իսկ խորհրդարանական ընդդիմության այսօրվա միակ պահանջը և լուծումը կառավարության հեռացումն է։ Համոզված եմ, դա բավարար չէ։ Համոզված չեմ, որ այս ուժերը խնդիրները կլուծեն։
5) Պետությանը անհրաժեշտ է իսկական, կառուցողական, պրոֆեսիոնալ և կոնկրետ լուծումներ ունեցող ընդդիմություն։ Իսկ մեր խորհրդարանական ընդդիմությունը վերջին 20 տարիների ընթացքում այս կամ այն կերպով երկրի ղեկին է եղել և այսօրվա իրավիճակի մեջ մեծ դերակատարություն ունի։ Այն քաղաքական գործիչները, որոնք 20 տարի շարունակ թալանել են, հոկտեմբերի 27 և մարտի 1 են կազմակերպել, պետության գլխավոր հիմնարկները վաճառել են, պայքարում են այսօր 《թրքացման, դավաճանների, մարդասպանության դեմ》։ Սա ցինիզմի գագաթնակետն է։ Կարելի է կառավարության որոշումների հետ կտրուկ չհամաձայնվել, բայց նույն ժամանակ այս խորհրդարանական ընդդիմության ցինիզը դատապարտել։
6) Իսկ մտավորականները և աստղերը կարող են իրենց անձնական քաղաքական կարծիքը ունենալ և ցույցերին մասնակցել (ոնց դա նաև տեղի էր ունենում 2018 թվին), բայց մնացածին անհայրենասեր անվանելու իրավունք չունեն։ Ոչ սյս, ո՛չ էլ մյուս կողմից։